SOMBRÍO

Orixe

I

Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra, se pensades seguir indo

costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir.

Se queredes libertarvos do xerme da vellez e da morte. Se queredes

adornarvos da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar de

Mitos e Fracasos.

Cómpre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos

nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque

en cada relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra: ¡Máis

alá!

-Manuel Antonio, Máis Alá

II

Escoitábase o eco da porta ao pechar, os susurros baleiros dalgúns rapaces ao fondo e tamén o ruido procedente dos coches que circulaban pola vía. Pero pechar a porta non iba apartar o ruido da súa mente.

Pero no interior do home, entre tanto ruido que impedía pensar con claridade, reinaba o indiscutible e noxento medo, que non o abandoaba dende había unhas horas.

Antía, a autora do sonoro portazo, atopábase sentada no sillón da sala. Moi tranquila, observaba un bonito piano que ocupaba gran parte da habitación. Os seus ollos verdes e a súa pel clara contrastaban á perfección co seu ondulado cabelo, negro como o carbón, e que acadaba un equilibrio perfecto entre o peiteado e a naturalidade. Era moi delgadiña, pero tiña unhas definidas curvas nas cadeiras e no peito. Mais o seu rostro parecía cansado, e mostraba signos dunha mala retirada do maquillaxe da noite anterior. Probablemente limpara a cara ás presas. Ainda así, lograba parecer unha señorita enfundada nese monótono uniforme, no que as materias primas principais eran as teas de cor gris, azul escuro e as saias de táboas.

Él observouna, e ela devolveulle a mirada.

Nel, Antía só podía ver a un home duns trinta anos cunha prominente barba e un despeinado pero bonito cabelo castaño, que espertaba cada día e se metía no seu disfraz cotidián, que incluía, entre outras cousas, zapatos do estilo oxford de cor camel e unha anticuada americana da mesma cor, pero non do mesmo ton, á que se lle engadiran unhas hombreiras dun marrón escuro. Tampouco se parara a pensar moito nel, xa que tiña uns rasgos bastante comúns, pero él sí se preguntaba cousas sobre ela.

Ao vela ao longo do trimestre nas súas clases, non podía evitar fixarse no nórdicos que parecían os seus bonitos ollos verdes e pel clara, comparados co seu sureño pelo escuro. Máis duna vez tivera que morder a lingua para non soltarlle de súpeto, e no medio da clase, un interrogante 'e ti, qué eres?'. Pero hai ocasións nas que sobran as palabras, e Antía xa notara o interés que o suplente do seu profesor de filosofía tiña nela, pero tamén sabía de sobra que era un interés puramente anatómico.

Escoitaron a campá que indicaba o final das clases, pero ningún dos dous abandoou a súa posición, limitáronse a continuar a observarse en silencio.

Foi él o que rompeu dito silencio.

-Xa non nos atopamos en horaio escolar, Antía, se o prefires podes marchar á casa e trataremos este tema mañá.

Ela, que non lle apartou a mirada un só segundo, espetoulle un cansado:

-Por Deus, acaba con isto dunha vez!

Él enrugou o fociño durante un istante, pero ao cabo duns minutos, contestoulle amablemente:

-Non entregaches o traballo trimestral. Non aprobaches o exame porque non te presentaches na clase ese día, igual que noutras moitas clases.

-Son consciente -suspirou-.

-E vas facer algo ao respecto?

-Penso que iso é cousa miña.

-Sí, pero...mira, sodes os meus primeiros alumnos. E quero construír un clima de confianza na clase, para que poidades ter unha atitude positiva porque sei que o voso profesor non vos cae moi ben. Así que se tes algún problema, podes contarmo.

-Podo irme?

-Por suposto.

Antía levántouse e saeu do colexio. Dirixiuse á súa casa, e en canto chegou deuse unha relaxante ducha.

Saeu do baño cuberta cunha toalla amarela, enrolada enriba do seu peito, que a cubría ata os xeonllos. A auga deslizábase polo seu cabelo en pequenas gotiñas antes de caer ao chan. Foi ata o seu cuarto e, tras un minuto de reflexión, rápidamente escolleu un conxunto, sacouno do armario e estendeuno na cama.

Desfíxose da toalla, quedando totalmente espida ata que vestíu a súa roupa interior favorita.

Tras isto, escoitou un sonoro 'ding, dong'.

Dirixiuse á porta e, tras abrila, saudou á súa amiga Xela.

Xela era unha rapaza loira, de cabelo liso e ollos cor mel. A súa pel, bronceada aínda que o calendario marcara finais de decembro, era a envexa de moitas. Era un ano máis pequeña que Antía, pero volvéranse grandes amigas cando a súa profesora de Historia do Arte, mandara facer un traballo por parellas no que participarían todos os alumnos que cursaran dita materia. Belén, a profesora, xuntou ás dúas rapazas debido a que Xela, aínda que era moi torpe, insegura, inxenua e sinxela, lograba captar sentimentos moi fácilmente. Antía, ao contrario, era a rapaza misteriosa, a apreciada por moitos dos seus compañeiros, aínda que non interactuaran moito. Formaba parte do grupo dos 'populares'? Podía dicirse dese xeito. Pero se o facía, era exclusivamente polo xeito de que a ela lle traía sen coidado pertencer a esa 'élite' artificial que lles fan mamar aos adolescentes por biberón, cando en realidade a maioría ten un éxito social baseado na súa libre elección de amizades. Ou polo menos, así o vía Antía. Ela era incapaz de expresar sentimentos artísticamente, por moi extraño que parecera. Por iso as dúas mozas eran a parella perfecta. Ese proxecto comezara un mes atrás, e as dúas mozas quedaran fora de horario escolar unhas cantas veces. Pero oxe, a quedada tiña un obxectivo diferente. Xela ía saír pola noite con Antía e o seu grupo de amigos. Xa os vira un par de veces, e pasara tempo con eles no instituto. Pero nunca fora de festa con eles pola noite.

Antía puxo rápidamente a súa camisa de cor burdeos semitransparente, os seus vaqueiros grises de tiro alto bañados en ácido e as súas botas militares negras. Secou rápidamente o pelo co difusor, deixando os seus ondulados mechóns ao natural, pintou os ollos con delineador negro e máscara, e deulle cor aos seus beizos cun labial do mesmo ton que a camisa. Completou a vestimenta cunha cazadora de coiro, unha pulseira dourada que daba a impresión de ser unha tecedura de fíos, e un colar da mesma cor con pinchos que caían polo seu pescozo, chegando algún cerca do peito. Meteu nunha pequena bolsa negra co logo de Nirvana a carteira, o móvil, as chaves e os cascos, e saíu da casa acompañada por Xela.

A súa amiga, que tiña un estilo completamente diferente, lucía unha falda de cadros escoceses que lle chegaba aos xeonllos, unha camiseta branca cun lazo azul estampado, uns calcetíns grises altos e unhas bailarinas vermellas nos pes. Levaba o pelo liso ao aire, a excepción dun pequeño recollido dos mechóns dianteiros, amarrados entre sí con pinzas, e unha raia marrón moi finiña, acompañada dunha sinxela sombra dun ton café.

As dúas mozas camiñaron polas calles principais da vila ata meterse por unha estreita rúa de pedra. Entón deron cos amigos de Antía, que se lles uniron no camiño ata un coñecido bar da vila. Daniel, o rompecorazóns do grupo, dedicouse a ligar cunha rapaza con aspecto punk que ninguén vira por alí.

Os demais beberon, riron, fixeron o parvo e ata bailaron durante a noite.

Xela, que non estaba acostumada a beber, estaba nun estado de intoxicación etílica bastante avanzado, coloquialmente coñecido como 'a chea do siglo'.

Entre tanto a rapaza, que tras tontear un pouco con Daniel non parecía querer moito máis que iso, comezou a discutir con él na terraza do local.

Os amigos, en canto se decataron da súa ausencia, foron todos fóra para arranxar a situación e sacar de líos a Daniel, e a súa cara de sorpresa foi incríble cando viron que un home xa estaba mediando entre os dous, e que o facía bastante ben, a pesar do pésimo estado de Daniel.

No momento no que Antía e Xela saíron do baño, atopáronse co local vacío, e cunha multitude aclamando pelexa fronte a outra que intentaba calmar os ánimos fóra. E a cara de sorpresa de Antía foi aínda maior que a do resto do grupo ao divisar un rostro coñecido metido no medio, xunto con Daniel e a rapaza coa que intentaba ligar, que estaban xa máis relaxados.

A rapaza e o seu grupo de amigas xa se afastaban cando as dúas mozas chegaron co resto dos seus amigos a preguntar por Daniel, para saber qué pasaba. Antía intentou que ese rostro non fixara nela a mirada, misión prácticamente imposible tendo en conta que era a coidadora oficial de Xela esa noite.

Minutos despois Xela dirixíase xusto ao home do que trataba a súa amiga de esconderse, decidida a ligar con él, pero antes de que poidera articular palabra, os distintos licores que tomara, acompañados da comida do día, abríronse paso pola súa gorxa e remataron por parar nos pulcros zapatos de estilo Oxford do profesor de filosofía de Antía.

III

Xoan espertou espido na cama. Levantouse e visteu uns calzóns negros, uns vaqueiros da mesma cor, unha camiseta branca e unha cazadora de coiro negra.

Antía esperábao na parte de abaixo co seu horrendo uniforme e o maquillaxe mal retirado da noite anterior na cara.

Ao baixar éste, saudáronse cun apaixonado bico, e fóronse do piso.

Antía afastouse andando pola rúa cando Xoán se meteu por segunda vez no día no ascensor, ao darse conta de que non levaba os zapatos postos. No fondo era un gran despistado. Escolleu os seus favoritos, uns zapatos negros do estilo Oxford, e ao poñelos notou un papeliño no fondo dun deles, e sacouno e leuno.

Era unha nota de Antía. 'Sorte no teu último día no instituto! As clases de filosofía volverán a ser aburridas na túa ausencia'.

Un sorriso iluminou a súa cara e dirixeuse rápidamente ao garaxe. Meteuse no coche e conduciu a toda presa cara o instituto, non quería chegar tarde no seu último día.