EFÉMERA

I- Insensatez

Non son mala persoa.

Sei que fixen cousas malas, coma todos. Pero este feito non me converte nunha mala persoa.

Tamén fixen moitas cousas boas. E non son unha boa persoa por iso.

Estou entre o ferro e o cristal, entre a rosa e as espiñas, entre o novo e o usado, entre a mañá e a noite.

Estou entre querer e poder, entre o peito e as costas.

Estou ao principio a ser o final.

Estou en todo e en nada. Porque en realidade, non sei onde cona estou.

Mírome ao espello e vexo esa dobre miña con cara de susto e o pelo encrespado, pero non sei de onde saíu.

Nos meus dezasete anos de vida podo afirmar que ninguén me coñeceu realmente. Nin sequera eu mesma. E calquera o nota.

Podo velo nos demais, vexo esa cara de incerteza, eses ollos que me preguntan a berros 'e ti, que es? '. Vexo esa expresión na miña familia, amigos, compañeiros de clase e profesores. E agora, tamén a estou a ver no psicólogo do hospital.

-Entón... como dicías que te chamabas?

-Chámome Clara Castro Fernández.

Mentres apunta o meu nome na libreta observo o seu pelo rapado e as engurras da súa fronte. Ten uns corenta anos, ollos azuis cansos e sorriso amable.

-Eu son Antonio, aínda que podes chamarme Tony-sorrime-. De onde dicías que eras? - a incerteza dos seus ollos acentúase. Tampouco o culpo. Os meus ollos cor mel, o meu pelo louro que anda a cabalo entre ondulado e liso, a miña figura delgada e a miña pel clara desconcentran calquera Tinerfeño.

- En realidade non o dixen.

-Pero poderías dicirmo, non?

- A miña avoa paterna era de Gales, o meu avó de aquí, de Tenerife. Por parte de nai, tanto ela coma os meus dous avós son galegos. En canto a min, son canaria de pura cepa...ainda que falo pouquiño galego.

-Iso está mellor...agora cóntame, por que estás aquí?

Non contesto. O silencio dura apenas dous minutos, tras os cales continúa o bombardeo a preguntas.

-De quen foi a idea de que viñeses?

-Do meu médico de cabeceira.

-E non che comentou nada?

Nego coa cabeza.

-Bueno...nese caso terás que contestar  algunhas preguntas con sinceridade, e se non podo axudarche en nada,non  terás que volver.

Asinto e comeza o interrogatorio. Media hora despois saio da consulta.

Diagnóstico: "mentalmente sa e madura". Toma. O amargado do meu médico terá que tratarme o insomnio. De verdade, pensar que estou tola...que disparate.

Pode que estea certamente confundida acerca de min mesma, iso é certo.

Pero non son unha desas psicópatas que van por aí acoitelando á xente e cortándolles os xenitais. Digo eu.

Paseo un anaco polo meu barrio baleiro. A illa está chea de vida, pero é case a hora de comer, mércores e fai unha calor, como diría a miña nai, de carallo. Así que a estas horas a rúa está practicamente deserta.

Chego á casa rapidamente, fago algo de comer para meu pai e para min e, en canto está listo, espértoo e deixolle a comida ao carón da cama, na mesa de noite.

Ultimamente cociño para dous todos os días. O meu pai está de baixa por depresión dende hai tres semanas.

Básicamente, dende o funeral da miña nai.

Xa sei que tería que darme pena e todas esas historias, pero é que nunca o acabei de tragar.

Fai tres semanas e dous días miña nai suicidouse. Tiña depresión dende hai catro anos, aínda que en realidade nunca a acordei como alguén con boa saúde mental.

Sempre estivera en viaxes e sanatorios. O meu pai traballaba, que era o único que sabía facer. E así, entre unha nai ausente e un pai que non estaba, rematou por criarme a miña avoa paterna. Aínda que ela tamén me deixou, cando eu tiña 13 anos.

A partir desa idade, convertinme na canguro de miña nai, e a miña vida persoal de adolescente normal quedou bastante reducida.

Cando estaba ben, todo era bo, facía de nai comigo. Facíame feliz. Pero eses anacos de lucidez nunca duraban moito.

Nalgúns momentos o que debía facer chocaba co que quería facer, e iso facíame estar bastante cabreada, ás veces máis que cando me vén a regra.

E claro, a miña nai, xa case curada, volveu caer na depresión. Necesitaba máis coidados, eu cabreábame máis a miúdo e volta a empezar. O can que morde a cola.

É certo que a quería, era  miña nai  e adorábaa. Pero lidar coa súa enfermidade era complicado. Porque unha depresión nunca chega a deixarte por completo. É como cando alguén deixa de beber ou fumar tras estar enganchado. En toda a súa vida, non pode volver probar a substancia á que se enganchou porque todo volvería empezar de novo.

Unha depresión é algo máis que estar cabreado todo o día, é peor que chorar toda unha noite ou cagala con quen queres mañá tras mañá. Unha depresión vai máis alá.

A túa mente non logra soportar tanta dor, e, día tras día, vaise sumindo nun estado de demencia no que non sabes o que fas, nin moito menos o que dis. Transpórtate a un mundo paralelo no que non estás tola, pero tampouco sá. Non asumes que o mundo artificial que tes na túa cabeza non é real, que a realidade vai máis alá dos límites que a túa mente che impón. E, día tras día afundes máis, e máis, ata abandonar mentalmente este mundo por completo. Chegado ese punto abandóase tamén fisicamente, claro.

Iso foi o que lle pasou á miña nai. Ás veces sinto que eu mesma lle puxen a corda no pescozo.

Por iso sei que meu pai non ten depresión. O que ten é un pouco de conto. E o que nos falta son cartos para pagar uns antidepresivos que non toma porque non está deprimido.

E menos mal que non os toma, porque hai días que por beber bebe ata a auga dos floreiros e coas pastillas ao mellor remataba no hospital facendo un lavado de estómago. Ou peor.

Non é que non me importe. Por moi malo que sexa, é meu pai. O que acontece entre nós é que falo máis comigo mesma que con el. Así que o coñezo menos do que me coñezo a min mesma. Que xa é pouco.

O meu pai érguese parolando, e chama o meu nome tras rematarse a comida.

-Oes Clara, sabes o reloxo ese que che regalou a avoa? Necesítoo para esta noite. Van vir os do traballo a xogar ao póker e non temos nada solto.

Segue falando pero non o escoito. Vou correndo ao meu cuarto e ao entrar tropézome cun dos anacos da hucha rota. Todo está revolto. Meu pai chega detrás de min.

-Ves? Aquí non está, debes de telo no instituto.

-O reloxo perdino. -minto-.

-Non cho creo. Esas cousas non se perden así como así. Anda, damo, que o póker dáseme moi ben e de seguro que consigo cartos dabondo para rematar o mes.

-Anoréxicos imos rematar o mes, borracho de merda-murmurio-.

-Que dixeches?

-Mmm...nada, que non teño nin idea de onde está.

-Mira, a teu pai non se lle fala así, entendido? Agora dáme o reloxo e esquecerei o que dixeches.

Non contesto. 

-Que mo deas... -empeza a poñerse nervioso e golpear a porta.

"Outra rabecha de neno pequeno" Penso. Pero equivócome. Esta vez non é unha simple rabecha. Dun golpe rompe os cristais da porta e empezamos a discutir. A discusión chega a outro nivel e tírame ao chan apartándome do seu camiño. Fágome varios cortes na cara e nos brazos debido ao impacto contra o chan cheo de vidros e cerámica rota. Érgome sangrando. Algúns dos cortes son relativamente profundos.

-Merda, síntoo. Eu non quería facer isto. Odio cando me obrigas a chegar a estes extremos... -achégase a min pero afástome sutilmente.

Desinféctome e véndome as feridas entre os perdóns de meu pai. Poño un suadoiro con carapucha, meto varias vendas e desinfectante, chaves, móbil e auriculares na mochila e collo o casco coa man.

Deixo atrais o meu pai e subo á miña Harley Davidson azul ceo e negra, poño o casco e arranco.

Dez minutos despois estou preto do centro da illa, nun pequeno almacén afastado da praia. Dou dous golpes na porta, e ao non recibir resposta outros dous, máis fortes, ata que se abre e tras ela aparece Rubén con cara de espanto e os ollos moi abertos.

Sorrío.

-A primeira cara amiga que vexo en todo o día e ten que ter esta pinta-chanceo entre risas-.

- PERO QUÉRESME EXPLICAR QUE CHE PASOU MIÑA FILLA?- Exclama el.

-Que che ía... a vacina esa do tétanos que me dixeches que me tiña que facer é moi importante?- pregunto mentres o aparto co brazo vendado e ensanguentado pola viaxe e entro no almacén.

-A nai que te pareu...vas a conseguir que me dea unha lipotimia. Cóntame xa mesmo o que che pasou que te levo ao hospital.