Somehow I've fallen in love
with this middle ground at the cost of my soul.
Yet I know, if I stepped aside,
released the controls, you would open my eyes.
That somehow, all of this mess
is just my attempt to know the worth of my life...
...made of precious metals,
precious metals,
precious metals inside.
I'll go anywhere you want me.
Todas as veces que tiven que escoller o sabor do meu xeado ou a cor da miña camiseta ou mesmo que tipo de vida paga a pena me levaron a este punto de simple e angustiosa certeza respecto ás pequenas miserias da sociedade. Cando penso que comprendo algo o mundo da unha volta e todo volve cambiar.
Cando penso que esquecin algo decatome de que nunca cheguei a recordalo.
Observamos as nosas vidas do mesmo xeito que observaríamos un filme de sobremesa, sen sequera decatarnos de que o mundo cambia a cada pestanexo.
E entre tanto, debemos vernos sumidos neste conformismo terminal ao que algúns chaman felicidade?
Debemos resignarnos a pasar a vida bebendo cervexa e rindo chistes malos e finxindo que iso sacia os anhelos que temos...posiblemente dende sempre...esa nostalxia de algo que nin sequera podemos definir?
Escollemos a nosa propia infelicidade ao cumprirmos unha rutina que afoga, e trememos ao ver que alguén sae dese circulo velenoso que non fai mais que manternos cos ollos pechados.
Escribimos as nosas miserias en follas en branco que logo queimamos pero que non desaparecen.
Baixamos a cabeza ao lavarnos os dentes porque o reflexo que nos devolve o espello do baño nin sequera nos recoñece.
It's what we are, sweetheart.
Soñamos con aprender a pechar os ollos e abrir a mente.
Sentir a xeada na herba,
deixar que o sol nos adormeza...
Causanos un placer tan efémero
tan escéptico que acentúa máis, se cadra, a nosa rotunda disonancia.
tan escéptico que acentúa máis, se cadra, a nosa rotunda disonancia.
E esperamos. Sempre esperamos.
E espero. Sempre espero. Como se houbera algo que esperar.
Como se encaixara nesta vida prefabricada na que todo son torna artifical
e todo acorde remata por chirriar.
Ter nacido aquí non me convirte no que son.
Nin continuar aquí me convirte no que non son.
Toda a raiba e o desprezo que me axudaron a amar esta amarga disonancia, todo este insomnio do que non logro espertar, me levaron a este punto de simple e angustiosa certeza respecto ás pequenas miserias da sociedade.
E é que o meu anhelo máis primario, non é fuxir do caos. É deixarme envolver nel.
But maybe someday...
