: marzo 2016

Poetas, soños, e cordas rotas



Cando as palabras son cordas
Os ceos son chuviosos
Ás veces vemos de máis mais non logramos enfocar

Cando os ceos on chuviosos
Eu podo atarme ás palabras
Aferrarme a elas ata que me queiman as mans
Ou podo deixalas caer para que outro se deixe atar
Ás veces é mellor a dor da queimadura
Que a indiferencia dos silencios

Gústanme os silencios cómodos
Porque nunca piden explicacións
Gústanme as feridas sen curar
Porque a dor leva consigo o recordo

Eu sei que son capaz de amar
Pero, ás veces, olvídaseme 
Que o único e verdadeiro amor
Agocha un odio máis profundo

Cando amo profundamente
Odio intensamente

Cando as palabras queiman
Sinto o amor verdadeiro

O amor máis puro e intenso
Péchanos as portas do paraíso

Quero que te deixes queimar polas miñas palabras
Porque sabes que non soporto a indiferencia

Sei que amo a grandiosa existencia
Porque cando sinto que me falta o aire
Todo se volve pequeno

Sei que odio a grandiosa existencia
Porque cando amo profundamente
Odio aínda máis intesamente